Julian Tuwim
Julian Tuwim urodził się 13 września 1894 w Łodzi, a zmarł 27 grudnia 1953 w Zakopanem. To polski poeta, pisarz, autor wodewili, skeczy, librett operetkowych i tekstów piosenek, żydowskiego pochodzenia, jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Współzałożyciel kabaretu „Pikador” oraz grupy poetyckiej „Skamander”. Bliski współpracownik tygodnika Wiadomości Literackie. Tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej, niemieckiej oraz łaciny. Brat polskiej literatki i tłumaczki Ireny Tuwim, kuzyn aktora kabaretowego i piosenkarza Kazimierza "Lopka" Krukowskiego. Podpisywał się ponad czterdziestoma pseudonimami m.in. Oldlen, Tuvim, Schyzio Frenik, Wim, Roch Pekiński.

Lata młodości (1894-1916)

W latach 1904-1914 uczęszczał do Męskiego Gimnazjum Rządowego w Łodzi. Na początku uczył się słabo, nie okazywał zainteresowania przedmiotami ścisłymi, zwłaszcza matematyką, przez co powtarzał szóstą klasę. W 1905r. z powodu przetaczającej się przez Łódź rewolucji, rodzina Tuwimów musiała opuścić miasto i schronić się na pewien czas we Wrocławiu. Zadebiutował w 1911r. przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa. W roku 1913 miał miejsce jego właściwy debiut poetycki, wiersz „Prośba” opublikowany został w Kurierze Warszawskim. Utwór poeta podpisał inicjałami St. M. - poznanej w 1912r., swojej przyszłej żony Stefanii Marchwiówny.

Okres od przyjazdu do Warszawy (1916-1953)

W 1916, z myślą rozpoczęcia studiów, przeniósł się do Warszawy. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (1916-1918), ukończył jedynie po ich jednym semestrze. W trakcie studiów rozpoczął współpracę z czasopismem Pro Arte et Studio. Był jednym z założycieli grupy poetyckiej Skamander w 1919. 30 kwietnia 1919 poślubił Stefanię Marchew. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego. W młodości inspirował się twórczością Leopolda Staffa (pisał o tym w swych pamiętnikach). Członek założyciel Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS).

W 1939 wyemigrował przez Rumunię, Włochy do Francji, a po jej kapitulacji (1940) do Brazylii, aby ostatecznie osiąść w USA. Wspólnie z Janem Lechoniem, Antonim Słonimskim, Kazimierzem Wierzyńskim oraz Mieczysławem Grydzewskim (określanych jako: poeci satelici) spotykali się we paryskiej kawiarni Café de la Régence (tu dominuje nastrój melancholijny, nostalgia, smutek, poczucie klęski oraz przekonanie, że trzeba być duchowym przywódcą narodu – tak zwany nurt skamandrycki). W obliczu zagrożenia i kapitulacji Francji, Tuwim, razem z Lechoniem, udali się przez Hiszpanię do Lizbony (Portugalia), a następnie do Rio de Janeiro (Brazylia), gdzie dołączył Kazimierz Wierzyński. Wspólnie też wyjechali do Nowego Jorku, gdzie Tuwim mieszkał przez pięć lat (od 1942). Tuwim z Oskarem Lange tworzyli w piśmie Nowa Polska oraz Robotniku, natomiast Wierzyński oraz Lechoń (przyczyną rozpadu grupy były proradzieckie sympatie Tuwima) utworzyli Tygodnik Polski. Grydzewski natomiast wyjechał do Londynu, gdzie na długo pozostał redaktorem naczelnym Wiadomości (odpowiednik krajowych Wiadomości Literackich). Warto dodać, że członkowie grupy poetyckiej Skamander stanowili pierwszą, wielką falę emigracji polskich literatów i poetów.

Do Polski wrócił w czerwcu 1946 roku i stał się osobowością chronioną, adorowaną i uprzywilejowaną przez ówczesne, władze. Został okrzyknięty poetą państwowym. W tym samym roku Tuwimowie adoptowali córkę Ewę. W latach 1947-1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego.

W ostatnich latach życia Tuwim stworzył niewiele wierszy; czasami tylko ulegał prośbom zaprzyjaźnionych redaktorów, potrzebujących wierszy na rocznicowe okazje. Zajmował się tłumaczeniami i zbieraniem kuriozów literackich, które publikował w miesięczniku „Problemy” w cyklu „Cicer cum caule”.

Najważniejsze dzieła:

• Juwenilia (1911–1918)

• Czyhanie na Boga (1918)

• Sokrates tańczący (1920)

• Siódma jesień (1921)

• Wierszy tom czwarty (1923)

• Czary i czarty polskie (1924)

• Wypisy czarnoksięskie (1924)

• A to pan zna? (1925)

• Czarna msza (1925)

• Tysiąc dziwów prawdziwych (1925)

• Słowa we krwi (1926)

• Tajemnice amuletów i talizmanów (1926)

• Strofy o późnym lecie

Julian Tuwim zmarł 27 grudnia 1953 w pensjonacie ZAiKS-u "Halama" w Zakopanem na skutek ataku serca. Pochowany jest na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie